انسان هایی که با اطمینان کامل در مورد وجود موجودات فرازمینی صحبت می کنند معمولا دیوانه انگاشته می شوند. با افزایش دانش انسان در مورد عالم هستی و سفر به سیارات و مناطق دور دست در فضا برخی از آژانس های رسمی دنیا مانند سازمان ملل و کنگره ی ایالات متحده آمریکا از روی احتیاط قوانینی را تدوین کرده اند که در صورت مواجهه با موجودات فرازمینی بتوان به آن ها استناد نمود. چه موجودات فرازمینی سعی بکنند با ساکنان کره ی زمین ارتباط برقرار کنند و چه فضانوردان پا در قلمرو موجودات فضایی بگذارند ۱۰ قانونی که در این زمینه تصویب شده است باید الزاماً مورد توجه قرار گیرد که در ادامه ی متن به بررسی آن ها خواهیم چرداخت.

۱۰- همه ی فضانوردانی که از سفر فضایی باز می گردند باید برای مدتی در قرنطینه باشند

کنگره ی ایالات متحده آمریکا قانونی را در سال ۱۹۶۹ به تصویب رسانده که بر اساس آن تمامی فضانوردان بعد از اتمام ماموریت های فضایی خود باید مدتی را در قرنطینه و تحت کنترل و آزمایشات متعدد قرار بگیرند تا مبادا خواسته یا ناخواسته هر نوع از زندگی فرا زمینی و بیگانه را با خود به زمین آورده باشند. این قانون با فاصله ی زمانی کمی قبل از ماموریت سفینه ی آپولو ۱۱ (Apollo 11) به تصویب رسید. البته برخلاف کنگره، سازمان ناسا نگرانی در این مورد نداشت.

در کمال تعجب برخی تفسیر نادرستی از این قانون کرده و اعتقاد داشتند که بر اساس این قانون هیچ فرد آمریکایی حق ندارد با موجودات فضایی به هر نحوی ارتباط برقرار کند. این قانون در سال ۱۹۷۷ و بعد از آن که چندین سفر فضایی نشان داد که هیچ آلودگی فرازمینی همراه با فضانوردان وارد زمین نشده است لغو شد. با این وجود، برخی از افراد هنوز از این موضوع بی خبر بوده و در فضای اینترنت این قانون را تقبیح کرده و خواستار لغو آن هستند. یک نفر باید به آن ها اطلاع دهد که سال های زیادی از لغو این قانون گذشته و عصبانیت آن ها بی مورد است.

۹- وجود زندگی در خارج از کره ی زمین باید در سریع ترین زمان ممکن به سازمان ملل اطلاع داده شود

در سال ۱۹۶۷ سازمان ملل معاهده ای در مورد اصول مدیریت فعالیت های کشورها در جستجو و استفاده از فضا از جمله ماه و دیگر سیارات منظومه ی شمسی را تدوین کرد. اغلب از این قطعنامه به صورت اختصار «قطعنامه ی فضای خارجی» (Outer Space Treaty) یاد می شود. این معاهده ابتدا توسط دولت روسیه (شوروی سابق)، بریتانیا و ایالات متحده آمریکا امضا شد و تاکنون بیش از ۱۲۵ کشور آن را امضا کرده اند.

بند پنجم از این معاهده می گوید:” دولت هایی که این عهدنامه را امضا کرده اند باید کشف هر گونه پدیده ای در فضای خارج از زمین که ممکن است باعث به خطر افتادن جان یا سلامتی فضانوردان شود را در اسرع وقت به دیگر امضا کنندگان این عهدنامه یا دبیر کل سازمان ملل اطلاع دهند”. این بند به طور طبیعی کشف هر گونه حیات فرازمینی را نیز شامل خواهد شد.

در سال ۲۰۱۱ مازالان عثمان ( Mazalan Othman) رییس اداره ی امور مربوط به فضا در سازمان ملل در یکی از سخنرانی های خود به این موضوع اشاره کرد که قبل از برقرار کردن تماس با موجودات فضایی باید سیستم و قوانین جامعی برای مدیریت این ارتباط و تماس در زمین وجود داشته باشد. این موضوع باعث شد که بسیاری از رسانه ها ادعا کنند که عثمان به عنوان سفیر سازمان ملل در مورد تماس با موجودات فضایی (alien ambassador) تعیین شده است که عثمان این ادعاها را کاملا رد نمود.

بهرحال بر اساس معاهده ای که به آن اشاره شد سازمان ملل جزء اولین نهادهایی خواهد که در صورت مواجه فضانوردان با موجودات فضایی از این موضوع مطلع خواهد شد.

۸- قوانینی برای اولین تماس با موجودات فضایی

با مشاهده ی آب مایع بر سطح سیاره ی مریخ امکان وجود حیات در فضای خارج از زمین قوت بیشتری گرفته است. معاهده ی فضای فرازمینی هر گونه آلوده سازی فضای زندگی موجودات فضایی به وسیله ی انسان ها و تکنولوژی های بشری را ممنوع اعلام کرده و هر جایی در فضا که در آن آب مایع یافت شود به عنوان منطقه ی ویژه در نظر گرفته شده  و قوانین خاصی برای تحقیق و تفحص در مورد آن برقرار خواهد بود. دیگر مناطق ویژه ی شامل کوه های آتشفشانی و غارهای فضایی هستند.

به همین دلیل ناسا اجازه نیافت که علی رغم هیجان زاید الوصف فضانوردان از دیدن آب بر روی سطح مریخ از این آب تصویری تهیه کند. تجهیزات جستجو و پیمایش در فضاهای فرازمینی استانداردهای استریلیزاسیون لازم را برای رجوع کردن به این مناطق ویژه که ممکن است در آن ها حیات وجود داشته باشد و جمع آوری اطلاعات میدانی از نزدیک ندارند.

انسان ها نیز اجازه ی ورود به این مناطق ویژه را ندارند مگر بعد از این که روبات های استریل شده مطالعات اولیه را انجام داده باشند. اما با توجه به این که چندین شرکت فضایی از جمله ناسا، اسپیس ایکس (Space-X) و مارس وان (Mars One) برای فرستاندن انسان ها با مریخ در آینده ای نزدیک برنامه ریزی کرده اند این سوال پیش می آید که : آیا انسان از این قوانین تبعیت کرده و از مکان هایی که می توانند بزرگ ترین کشف تاریخ را در پی داشته باشند دور می مانند؟

۷- حقوق مالکیتی فضا برای مهاجران فضایی

بر اساس معاهده ی فضای خارجی، هیچ انسان یا دولتی نمی تواند تمام یا قسمتی از سیاره ای را متعلق به خود بداند زیرا همه ی این سیاره ها به کل جهانیان تعلق دارند. در حالی که دولت های مختلف برای استقرار انسان در مریخ و مهاجرت نهایی به آن جا برنامه ریزی کرده اند سوالی که پیش می آید این است که چه قوانینی بر این سیاره در صورتی که مهاجران زمینی در آن سکونت کنند حاکم خواهد بود (که در آن زمان دیگر جزو موجودات فضایی به شمار خواهند آمد) ؟

سازمان ملل برای این موضوع نیز بیانیه ای صادر کرده است. در سال ۱۹۶۲ سازمان ملل بیانیه ی اصول قانونی مدیریت فعالیت های کشورها در جستجو و استفاده از فضاهای خارجی را به تصویب رساند که بر اساس آن هر کشوری که به خارج از زمین فضاپیما بفرستد مسئولیت حفظ جان و قانون گذاری در مورد آن سفینه و افراد داخل آن را بر عهده خواهد داشت. درست مانند خدمه ی یک کشتی در دریاهای بین المللی، خدمه و مسافران هر سفینه ی فضایی در مریخ نیز باید قوانین کشوری که سفینه را به فضا پرتاب کرده است رعایت کنند. برای مثال فضانوردان ناسا باید از قوانین ایالات متحده آمریکا تبعیت داشته باشند.

۶- موجودات فرازمینی نیز انسان انگاشته خواهند شد

در سال ۱۹۵۳، اندرو هالی (Andrew Haley)، حقوقدان آمریکایی و نایب رییس فدراسیون بین المللی فضانوردی مقاله ای نوشت که در آن به این موضوع پرداخته بود که رفتار با موجودات فضایی باید به نحوی باشد که انسان ها دوست دارند با آن ها رفتار شود بدون توجه به این که این موجودات از فضای دیگری آمده اند. این قانون طلایی در قالب قوانین خاصی که به آن ها «فراقانون» (metalaw) گفته می شود گنجانده شد.

فراقانون بعدها توسط یک وکیل و حقوقدان اتریشی به نام ارنست فاسان (Ernst Fasan) به شرح زیر در سه بند تدوین شد:

۱- انسان ها نباید به موجودات فرازمینی آسیب برسانند.

۲- انسان ها و موجودات فرازمینی یکسان و برابر هستند.

۳- انسان ها باید نیت زندگی در موجودات فضایی را محترم شمارده و اجازه دهند این موجودات فضایی داشته باشند که بتوانند به راحتی در آن زندگی کنند.

به عبارت دیگر نباید مانند ویل اسمیت در فیلم «روز استقلال» (Independence Day ) عمل کرده و با بی رحمی به صورت یک موجود فرازمینی بیچاره مشت کوبید.

۵- فضانوردان سفیران نژاد بشر هستند

سازمان ملل با تمام قوانینی که در مورد فضا و موجودات فرازمینی تدوین کرده فضانوردان را نیز به عنوان سفیران بشر در فضا انتخاب کرده است. این موضوع باعث شده که برخی از خود بپرسند آیا فضانوردان آموزش های لازم را دیده اند تا در صورت برخورد با موجودات فرازمینی عکس العمل مناسبی داشته و باعث اذیت و آزار این موجودات نشوند؟ بر اساس اظهارات کلیتون سی. اندرسون، از فضانوردان بازنشسته ی سازمان ناسا، تاکنون نحوه ی برخورد با موجودات فضایی جزئی از برنامه های آموزشی ناسا نبوده است.

۴- ممکن است از موجودات فضایی مالیات گرفته شود

ارائه دادن یک نسخه از قوانین مالیاتی ایالات متحده ی آمریکا ممکن است اولین عکس العمل و تراکنشی باشد که بین انسان و موجودات فضایی صورت می گیرد!

بر اساس قوانین مالیاتی ایالات متحده ی آمریکا هر چیزی که در فضا توسط این کشور فروخته شود مشمول همان قوانینی است که در صورت فروش در داخل آمریکا اعمال خواهد شد. البته این قانون چیزی در مورد فروش محصولات به افراد غیر زمینی اظهار نکرده است.

قانون مالیات ایالات متحده آمریکا مبادله ی کالا به کالا را نیز شامل می شود. با این وجود سازمان ناسا از پرداخت مالیات معاف بوده و می تواند هر جا که خواست بدون پرداخت هزینه و ممنوعیتی به داد و ستد بپردازد. البته این قانون در مورد موجودات فضایی صدق نکرده و این موجودات باید قبل از هر گونه داد و ستد با آمریکایی ها غیر انتفاعی بودن خود را در این کشور به ثبت برسانند یا در اولین تماس و داد و ستد با زمینی ها درس ناخوشایندی را یاد گرفته و زندگی یک آمریکایی که مجبور به پرداخت مالیات است را تجربه کنند.

۳- دستگیر کردن موجودات فضایی آزاد است

اولین انسانی که ادعایش در مورد ربوده شدن به وسیله ی موجودات فضایی انعکاس زیادی در رسانه ها یافت یک مرد ۲۳ ساله ی برزیلی به نام آنتونیو ویلاش بواش بود که در سال ۱۹۵۷ ادعا کرد توسط موجودات فضایی برای مدتی ربوده شده است.

چندین سال قبل از آن، ارتش ایالات متحده آمریکا اولین قوانین خود در مورد تماس با موجودات فضایی را تدوین کرد که به آن ها «هفت گام برای تماس» (Seven Steps to Contact) گفته می شد. یکی از این گام ها ربودن نمونه ای از این موجودات فضایی (در صورتی که تکنولوژی آن ها از انسان عقب تر بوده و ربودنشان امکان پذیر باشد) برای مطالعه در مورد آنان است. بله کاملا درست حدس زده اید. ما می توانیم مخفیانه به قلمرو آن ها وارد شده و مانند موجودات شرور یکی از آن ها را بدزدیم و بعداً آن ها را به محل زندگیشان بازگردانیم یا داستان ترس و ربایش آن ها را برای همنوعانشان تعریف کنیم.

۲- پاسخ دادن جهانی به احوال پرسی موجودات فضایی

کمیته ی دائمی آژانس بین المللی جستجوی فضایی برای هوش فرازمینی (IAA SETI) یک سازمان بین المللی است که کار آن همانطور که از نامش مشخص است شکار موجودات فضایی خواهد بود. این آژانس به طور مداوم هر نوع موجی را اعم از امواج رادیویی یا مایکروویو را برای هر گونه تماس از جانب موجودات فرازمینی بررسی خواهد کرد.

در سال ۱۸۹۶ نیکلا تسلا (Nikola Tesla) ادعا کرد که می توان از امواج رادیویی برای فرستادن پیام به موجودات فرازمینی استفاده کرد. سازمان ناسا از سال ۱۹۶۰ با بودجه ی ایالات متحده بر روی چنین پروژه ای کار می کند.

کمیته ی دائمی آژانس بین المللی جستجوی فضایی برای هوش فرازمینی نیز قوانین خاصی را تدوین کرده است که افراد در صورت تماس با موجودات فرازمینی باید از آن ها پیروی کنند. برای مثال اگر سیگنالی از جانب موجودات فرازمینی کشف و تایید گردید باید تا زمانی که جهانیان از این موضوع باخبر شده و اجماع جهانی حاصل شود نباید به پیام آن ها پاسخ داده شود. این موضوع بدین معنا خواهد بود که بین دریافت پیام موجودات فضایی و پاسخ انسان ها فاصله ی زمانی طولانی خواهد بود. باید امیدوار باشیم که موجودات فضایی به اندازه ی انسان ها عجول نباشند.

۱- فرازمینی ها متاسفیم اما فضا مال زمینی هاست

همانطور که قبلا نیز گفته شد، معاهده ی فضای خارجی سازمان ملل فضا و تمامی سیاره های موجود در نظام هستی را «متعلق به تمام بشریت» دانسته است. علاوه بر این سازمان ملل کشورها را در مقابل آسیب ها و خساراتی که ممکن است به سیارات دیگر وارد کنند مسئول دانسته است. این موضوع زمانی پیچیده تر و بغرنج تر خواهد شد که یک کریستف کلمب دیگر از جایی دیگر وارد شده و فضایی که ما اخیراً خود را صاحب آن دانسته ایم به تملک خود دربیاورد.

مالکیت بر تمام یا بخشی از فضای خارجی زمین برخلاف معاهده ی فضای خارجی سازمان ملل خواهد بود اما این موضوع تنها کشورهایی را به تبعیت از مفاد این عهدنامه ملزم می کند که آن را پذیرفته باشند. علاوه بر این طولی نخواهد کشید که برخی دولت ها اعلام کنند از این معاهده خارج شده و سپس به سیاره های دیگر هجوم برده و پرچم خود را بر فراز آن ها به اهتزاز درآورند.

مشکل اصلی این خواهد بود که کشورهای دیگر و حتی موجودات فضایی نیز مالکیت کشوری خاص بر سیاره ای خاص را نخواهند پذیرفت. علاوه بر این نمی دانیم قوانین موجودات فرازمینی در این مورد چه خواهد بود.