هدف: ارائه ی پیشنهادها برای توسعه و پیشرفت استانداردها در محیط بازی بر اساس ارگونومی بچه ها.

استادارد های امنیت بازی به چهار گروه کلی تقسیم بندی می شود:

1- از بین بردن خطر: با خذف خطر، پتانسیل خطر نیز از بین می رود.
2- کم کردن میزان خطر: اگر چه حذف خطر امکان پذیر نیست و حداقل می توان درجه ی شدت یا احتمال وقوع آن را کاهش داد که در نتیجه ی آن میزان کمتری صدمات، بیماری یا آسیب های احتمالی را داشت.

3- تهیه ی وسائل و لوازم امن: لوازم امن خطر را کم نمی کند، ولی می تواند نتیجه ای در کم کردن خطر داشته باشد. به این صورت که با همکاری در جلوگیری از ارتباط فردی که با خطر، همراه با طراحی مناسب وسائل و نگه داری آن امکان پذیر می باشد.
4- تهیه ی اخطار: اخطار ها و هشدار ها خطر را کم نمی کند ولی در کم کردن آن موثر است. هشدارها می توانند سمعی یا بصری باشند. که با برچسب ها، علامت ها و آژیرها، بوق هاو صوت ها می باشند.
5- تهیه فرایند امن با وسایل امن: فرایند ها با ید به صورتی باشند که بچه ها نتوانند به خود آسیب برسانند. در غیر این صورت همواره باید به مردم برای استفاده از وسائل آموزش داد.

از جمله دلایلی که مربوط به افتادن کودکان از وسایل بازی است عبارتند از:

1- سطح زمین که بنا بر استاندارد حاضر در آمریکا با نام ASTM F 1487-01 می باشد
2- وسائل بازی که خود شامل:
- نقص کمک اطرافیان
- رطوبت
- فاصله ی زیاد هر پله یا عضو بالا رونده
- قطر دست بچه ها با وسائل (چنگش)

- برای سطوح بلند یک اختیار دیگر برای فرود آمدن و لیز خوردن قرار دهند.
- استفاده از متربالی که برای چنگش مناسب باشد و اصطکاک به وجود بیاورد.
- استفاده از مواد بافت دار.

ارگونومی در فرایند طراحی:

در زمان طراحی برای بچه ها آنان باید در مرکز توجه قرار گیرند. علاقه، مهارت، راحتی و نیاز های آنان باید اساس کار باشد. شاخص سنی که برای آن طراحی می کنیم به همراه بایدها و نبایدها مانند توانایی، قدرت آن گروه سنی از اهمیت بالایی برخوردار است.

فاکتورهایی برای بالا رونده های کوچک:

برای گروه سنی 5-12 سال توجه به توانایی کودکان به همراه محدودیت های ارگونومیکی آنان اهمیت دارد. که برای 5 ساله ها به این صورت می باشد.
• قطر داخلی چنگش = 1.09 in
• حد دسترسی (شانه تا انگشتان) = 17.2 in
• دسترسی چنگش = 12.4 in
• حداکثر ارتفاع زانو = 11.6 in
• حداکثر ارتفاع پله = 12.6 in

- قطر مناسب برای چنگش دست.
- نگه داشتن دست و پا با هم همراه با حد دسترسی با فاصله ی همگن و اندازه ی مناسب.
- فاصله ی ما بین پله ها که نباید از ارتفاع زانوی استفاده گر بیشتر باشد و اوپتیمم پله ها از ارتفاع زانوی بچه ها بیشتر باشد.
- فاصله ی مابین پله ها و چنگش دست که به دلیل اشتباه در اندازه ی فاصله آن، افتادن رخ می دهد.
- استفاده از بالا رونده های ترکیبی مانند پله نرده و غیره.
- به منظور جلوگیری از افتادن بچه ها به عقب و جلو باید پله و لبه ها در همه ی جهات صاف باشد.
- در نظر گرفتن دستگیره و نگه دارنده ی اضافی برای وسائل: باید در پله ها، رمپ ها و در ارتفاعات دستگیره ی اضافی ولی از نظر مکانی مناسب قرار داد.

- رعایت فاصله ی دستگیره تا زمین
- اصلاح نگه دارنده ی دست و پا:
• استفاده از موادی که مانع لیز خوردگی بشود.
• سطوح خاک گرفته باعث لیز خوردگی می شود.
• ایجاد سوراخ یا خلل و فرج به منطور جلوگیری از لیز خوردن
• شرایط نگهداری بسته به زمان مقرر و تکرار به موقع آن

- بچه ها باید با امنیت کامل به بالا و پایین صعود کنند. فقط یک راه رفت و آمد مناسب نیست باید راه های گریز دیگری هم برای رفتن به بالا و صعود و هم برای پایین آمدن در نظر گرفت.

جمع بندی:

- طراح باید بداند که همه ی بچه ها از همه ی اسباب بازی ها استفاده می کنند با هر گروه سنی.
- طراح باید بداند که بچه ها ممکن است از وسائل استفاده ی اشتباه بکنند.
- توجه طراح به موارد ذکر شده باعث کم شدن میزان آسیب های جاری کودکان می شود.