به گزارش پایگاه اینترنتی نیواطلس، به تازگی شاهد ساخت تعدادی حسگرهای زیستی قابل پیوند در بدن بوده‌ایم که باتری ندارند؛ این حسگرها توسط دستگاه دستی که آن‌ها را قرائت می‌کنند، فعال می‌شوند. اکنون محققان سنگاپوری موفق به ابداع حسگر دیگری از این نوع شده‌اند که از تمامی حسگرهای زیستی بدون باتری که پیش از این ساخته شده بودند، کوچکتر است.

حسگرهای زیستی که انرژی آن‌ها از خارج تامین می‌شود به گونه‌ای طراحی شده‌اند که رویه‌های مختلف بدن را بطور دائم مشاهده کنند؛ این حسگرها نه تنها از همتاهای خود که باکتری دارند کوچکترند، بلکه برای تعویض باتری آن‌ها نیازی به بازیابی آن‌ها از طریق عمل جراحی نیست. 

این حسگرها معمولا حاوی یک تراشه RFID (شناسایی فرکانس رادیویی) هستند که از طریق سیگنال رادیویی ناشی از یک دستگاه رادار خارجی بطور موقت فعال می‌شود و در این زمان داده‌ها را منتقل می‌کند. با این وجود این حسگر زیستی به منظور تولید سیگنالی که برای قرائت شدن به اندازه کافی قوی باشد، لازم است که نسبتا بزرگ باشد. 

اکنون گروهی از محققان دانشگاه ملی سنگاپور با ابداع راداری که سه برابر حساس‌تر از دستگاه‌های موجود است بر این محدودیت غلبه کرده‌اند. در نتیجه ابداع این رادار، حسگرزیستی می‌تواند به مراتب کوچکتر باشد.

نمونه اولیه حسگر زیستی که این محققان ابداع کرده‌اند تنها ۰.۹ میلی متر عرض دارد و با استفاده از یک سوزن هیپودرمیک در زیر پوست موش‌های آزمایشگاهی تزریق شده است. این حسگر پس از کاشت در بدن می‌تواند تنفس و ضربان قلب را کنترل کند. با این حال محققان امیدوارند که با توسعه هر چه بیشتر این حسگر، این فناوری بتواند کارهای بیشتری انجام دهد.