وقتى به حیواناتى با سازگارى خیلى بالا فکر مى کنیم، بى شک نام زرافه به ذهنمان خطور مى کند. همراه دیگر سازگارى هاى حیوانات مانند دندان هاى گربه ى دندان خنجرى و زور و قدرت میگوى دهان پا، زرافه یکى از بارزترین مشخصه هاى تکاملى را دارد؛ گردنش.

گردن زرافه یکى از بارزترین مشخصه هاى تکاملى را دارد

بسیارى از دانشمندان بر روى این حیوان تحقیق کرده اند که همه ى آنها در تلاش اند به علت تکامل این گردن پى ببرند. نظریه اى مشهور ولى نادرست از لامارک، دانشمندى که فرضیه هایش را قبل از داروین مطرح کرده بود، حاکى از آن است که زرافه ها با کش آمدن به سمت شاخه هاى درختان، به تدریج چنین گردن هاى بزرگى را پرورش دادند. زرافه ها با انجام مکرر این کار، نه تنها گردن خود را بلندتر کردند، بلکه سپس این رشد (گردن هاى دراز) را به بچه هاى خود انتقال دادند.

هنگامى که کتاب “خاستگاه گونه ها”ى داروین انتشار یافت، عقاید زمانه دگرگون شد. نظریه ى پذیرفته شده درباره ى تکامل زرافه این است که زرافه هایى که بلندترین گردن ها را داشتند، ژن هایشان را با “انتخاب طبیعى” منتقل کردند و میلیون ها سال طول کشید تا ما این حیوان را به آن صورتى که امروز هست ببینیم. دو عامل ساده زرافه ها را به سمت دراز کردن گردنشان کشاند؛ نیاز به غذا و نیاز به زاد و ولد. در حال حاضر، زرافه ها به مراتب بلندترین چرنده در زیست بوم خود هستند و به همین دلیل، مى توانند به غذایى دست یابند که هیچ حیوان دیگرى قادر به دستیابى به آن نیست.