سندرم گیلن باره یک اختلال خودایمنی بوده که عصب ها را تحت تاثیر قرار می دهد

سندروم میلر فیشر یکی از زیر گروه های بیماری گیلن باره است و سندرم گیلن-باره یک بیماری اعصاب محیطی است که در آن میلین رشته های عصبی تخریب میگردد.

میلین به صورت غلاف روی تارهای عصبی را می پوشاند و سبب افزایش سرعت انتقال پیام عصبی می شود.این بیماری  در ۵۰ تا ۷۰ درصد موارد بدنبال یک عفونت ویروسی بروز میکند به نام پلی رادیکولوپاتی التهابی پس از عفونت نیز شناخته می شود.

هر دو جنس  و تقریبا به یک میزان  به آن مبتلا میشوند و هیچ گروه سنی ای از این بیماری در امان نیست.

سندرم گیلن باره Guillain – Barre syndrome یک اختلال خودایمنی بوده که عصب ها را تحت تاثیر قرار می دهد. اختلالات خودایمنی زمانی رخ می دهند که سیستم ایمنی دچار اختلال در عملکرد شده و به بافت ها و اندام های خودی حمله می کند. در سندرم گیلن باره پاسخ ایمنی به اعصاب محیطی (اعصابی هستند که سیستم عصبی مرکزی یعنی مغز و نخاع را به دست ها و پاها و اندام ها متصل می کنند) آسیب می زند.

 به خصوص ، پاسخ ایمنی بر روی بخش خاصی از اعصاب محیطی به نام آکسون ها که بسط هایی از سلول های عصبی (نورون ها) می باشند که تحریکات عصبی را انتقال می دهند اثر می گذارد. سندرم گیلن باره می تواند بر روی نورون هایی که حرکات عضله (نورون های حرکتی) را کنترل می کنند، نورون هایی که سیگنال های حسی مثل درد ، دما و لامسه (نورون های عصبی) را انتقال می دهند یا هر دو اثر بگذارد.

در نتیجه، افراد مبتلا ممکن است دچار ضعف ماهیچه ای یا از دست دادن توانایی درک برخی از حس ها شوند.

 احساس ضعف در قسمت پایین بدن و به مرور قسمت‌های بالای بدن از علائم میلرفیشر است

سیر بیماری گیلن باره و میلر فیشر

آغاز بیماری بصورت حاد یا نیمه حاد بوده، نشانه ها در طول چند روز تا دو هفته کامل میگردند ولی تا چهار هفته ممکن است علائم متغیر و بیماری پیشرفت داشته باشد.

ولی پس از گذشت چهار هفته، معمولا سیر ثابتی پیدا میکند و بتدریج بسوی بهبودی میرود.

فلج تنفسی که اغلب پیش از ماه اول بروز می نماید وبهبودی آن نزدیک نه ماه تا یکسال طول می کشد.

در موارد معدودی آثار بیماری بصورت ضعف عضلانی باقی می ماند.

در ۱۰-۵ درصد موارد نیز ممکن است بیماری عود نماید.

بازتابهای وتری(رفلکس اعصاب ) دیرتر از موارد دیگر طبیعی میشوند.

اما ممکن است فلج دوطرفه عصب چهره ای در همان هفته های اول برطرف گردد.

در موارد نادری بیماری سیر پیشرونده پیدا میکند و بشکل نوسانات بهبود و تشدید بروز می نماید که بایستی با داروهای مناسب کنترل گردد.

سندروم میلر فیشر یکی از زیر گروه های بیماری گیلن باره است 

بیماری میلرفیشر چه علائمی داد؟

- احساس ضعف در قسمت پایین بدن و به مرور قسمت‌های بالای بدن

- عدم تعادل و ثبات هنگام راه‌رفتن

- عدم کنترل ماهیچه‌های صورت، به ویژه هنگام جویدن و صحبت‌کردن

- گرفتگی و درد عضلات به ویژه در شب

- عدم کنترل روده و مثانه

- احساس درد در 50 درصد بیماران

- افزایش ضربان قلب

- نوسانات فشار خون

- ایجاد لخته

- تنفس دشوار

- بروز مشکلات روانشناختی به دلیل روند سریع بیماری و علایم ناتوان‌کننده‌

این بیماری سه مرحله حاد، نقاهت و بهبودی دارد. معمولا افراد مبتلا به گلین باره بهبود می یابند، اما ممکن است زمان زیادی طول بکشد. در اکثر افراد، ضعف در طی ۲ تا ۳ هفته بدتر شده و سپس شروع به بهتر شدن می کند و بعد از مدتی به طور کامل از بین می رود. اگرچه بهبودی کامل ممکن است تا دو سال طول بکشد.

علت بیماری میلر فیشر چیست؟

این بیماری امکان دارد در پی:

عفونت‌های هرپسی

عفونت‌های ریوی و گوارشی

واکسیناسیون ضدهاری

مونونوکلئوز عفونی

 هوچیکن

به وجود آید. همچنین آلودگی با ویروس‌های آنفولانزا، ایدز و هپاتیت و عفونت‌های باکتریال در به وجود آمدن این بیماری مؤثر هستند.

آلودگی با ویروس‌های آنفولانزا، ایدز و هپاتیت در به وجود آمدن این بیماری مؤثر هستند

آنفلوآنزا و میلر فشر

زمانی که برای این افراد واکسن تزریق می‌شود سیستم دفاعی بدن آنها یک عامل بیگانه را شناسایی و علیه آنتی ژن‌های آن آنتی بادی ترشح می‌کند و فرد دچار بیماری خود ایمن «میلرفیشر» و علائم آن می‌شود.

از هر یک میلیون نفر تنها یک نفر پس از تزریق واکسن دچار علائم می‌شوند که قبل از تزریق به هیچ عنوان قابل تشخیص و شناسایی نیست و علائم پس از دریافت واکسن بروز می‌یابد.

البته در اغلب موارد این سندروم همزمان با تزریق واکسن بروز می‌یابد و نمی‌توان واکسن را عامل بیماری دانست.

چگونه میلر فیشر را درمان کنیم؟

درمان اصلی در گیلن باره مراقبت پرستاری، توان‌بخشی، فیزیوتراپی، جلوگیری از عوارض بستری شدن، تعویض پلاسما و تجویز ایمونوگلوبولین وریدی با دوز بالا است. چنانچه حال عمومی بیمار خوب باشد و بتواند بدون اختلال تنفسی راه برود، درمان خاصی لازم نیست. در مواردی که فلج اندام‌ها به محدود شدن بیمار در تختخواب منجر گردد یا ضعف تنفسی بروز نماید، پلاسمای خون بیمار باید تعویض شود.

با درمان درست ۷۰% بیماران کاملا بهبود می یابند. در ۲۰% موارد بهبودی همراه با یادگار مختصری از بیماری خواهد بود و حدود ۱۰% مبتلایان نیز فوت میکنند.

بهبودي‌ در بزرگسالان‌ بهتر از كودكان‌ صورت‌ مي‌گيرد.

نکته مهم: این بیماری خود به خود بهبود یافته و ۷۵% بیماران فعالیتهای طبیعی را طی ۱ تا ۱۲ ماه کسب می کنند.