سفته یکی از اسنادی است که حتما باید در نوشتن آن دقت بسیاری داشته باشید

سفته، نکات و ویژگی های مختلفی دارد که می تواند بسیار کاربردی باشد

کار زمانی خراب‌تر می‌شود که آدم بدجنس فیلم تصمیم می‌گیرد سفته‌ها را اجرا بگذارد. گاهی تمام کشش فیلم در همین اجرا گذاشتن یا نگذاشتن سفته‌ها خلاصه می‌شود. تصوری که در مورد این وسیله تعهد پول، در ذهن خیلی از ما شکل گرفته در همین حد است،تا جایی که حتی از صدور سفته می‌ترسیم یا تصور می‌کنیم نقطه‌ضعف بزرگی است که ممکن است بعدها علیه خودمان، از آن استفاده شود اما سفته بر خلاف این تصور مطلق، نکات و ویژگی‌های مختلفی دارد که می‌تواند بسیار کاربردی باشد. با اینکه در حال حاضر برای تعهد پرداخت مبلغی در زمان آینده همه از چک استفاده می‌کنند و آن را ترجیح می‌دهند اما سفته در مقابل چک خطر کمتری برای صادرکننده آن دارد. شاید به همین دلیل هم کم‌کم از معاملات کنار رفته؛ چرا که خطر کمتر برای صادرکننده سفته، یعنی پایین‌تر آمدن احتمال وصول مبلغ.

کی داده؟ کی گرفته؟

پر کردن سفته

برای اینکه بشود نام یک سند را سفته گذاشت، باید مشخصات ظاهری آن رعایت شود، در غیر این صورت، سفته‌ای که امضا می‌کنید مشمول مقررات سفته نمی‌­شود. اول اینکه مبلغ سفته باید به صورت تمام حروف روی آن نوشته شده باشد. مبلغی که در سفته تعهد می‌کنید نباید از مبلغ اسمی آن بیشتر باشد، در واقع مبلغ اسمی سفته، سقفی است برای تعهد در آن سند؛ مثلا برای تعهدکردن ۲۷۰میلیون ریال باید سفته ۳۰۰میلیونی بخرید. دوم اینکه گیرنده­ وجه مشخص باشد البته حتما لازم نیست نام شخص خاصی روی سفته نوشته شود. سفته می‌تواند در وجه حامل باشد یا به شخص دیگری حواله شود؛ عبارت «حواله‌کرد» در سفته برای همین است. سومین ویژگی‌ای که در نوشتن سفته باید به آن توجه کنید این است که تاریخ پرداخت آن مشخص باشد. اگر تاریخ در سفته نوشته نشود، سفته مشخصات ظاهری خود را از دست می‌دهد و دیگر یک سند تجاری نخواهد بود. بلکه فقط یک سند عادی است که طبق قانون مدنی می‌توان نسبت به وصول مبلغ آن اقدام کرد. در ضمن تاریخ نداشتن سفته می‌تواند دلیلی بر عندالمطالبه‌بودن آن باشد؛ یعنی موقع پرکردن سفته تاریخ برای دو‌طرف اهمیتی نداشته بلکه مبلغ تعهد شده مهم بوده است.