به گزارش ایسنا، ایده طرح تفکیک «آب شرب» و «آب بهداشتی» در ایران، سابقه ای بیش از یک دهه دارد که البته این مبحث در سالی که از سوی مقام معظم رهبری «سال اصلاح الگوی مصرف» نامیده شد جدی تر مطرح شد و بار دیگر در دستور کار متولیان امور آب کشور قرار گرفت.

از سوی دیگر وضعیت آب در جهان به ویژه در کشورهایی که میانگین بارندگی آن ها از متوسط جهانی کمتر است، ایجاب می‌کند که تولید ومصرف آب سازماندهی و برای مصرف آب «نقاط هدف» تعیین شود این در حالی است که در حال حاضر در ایران که در منطقه خشک و نیمه خشک جهان قرار دارد آب با هزینه های گزاف تولید و با هزینه های بسیار سنگین تصفیه می شود و سپس در پروسه های هزینه بر تبدیل به آب قابل شرب می شود و در شبکه توزیع شهری قرار می گیرد.

همچنین باید به این مساله توجه کرد این این در شرایطی است که تنها 6 درصد از آب به مصرف شرب انسانی می رسد و مابقی صرف مصارف بهداشتی (شست و شو) ، آبیاری فضای سبز خانگی و استحمام می شود و در واقع بخش اعظمی از هزینه های تولید آب شرب در پروسه مصرف، به هدر می رود.

جداسازی شبکه آب بهداشتی و آب شرب در کشور به‌منظور صرفه‌جویی در هزینه‌های تصفیه آب، ارتقای کیفی آب شرب با جداسازی مصارف غیرشرب از شرب و ارتقای تصفیه خانه‌های آب شرب با محدودسازی حجم تصفیه و همچنین صرفه‌جویی در مصرف آب با حذف مصارف شرب از سیستم لوله‌کشی خانگی (هدررفت‌های تجمعی بازگذاشتن شیر آب در زمان مصرف شرب و خوراکی) در برنامه وزارت نیرو قرار گرفته است که البته در مورد اجرایی شدن این طرح اختلاف نظرهای متفاوتی وجود دارد به طوری که عده‌ای معتقدند اجرای این طرح باید به زودی انجام شود و برخی دیگر نیز بر این باورند که اجرای این طرح با توجه به شرایط فعلی تهران امکان پذیر نیست.